Interview: Verhaal van een Schaarbekenaar

19/03/2024 - Elie Provost

“Onze mama was nooit honderd procent gelukkig met hen. Er was altijd een pijnlijk litteken, dat was ik”

Wie ben je?

Ik ben Cristian Vergara, ik kom uit Chili en woon al bijna 22 jaar in België. Ik ben architect en professionele danser van opleiding. Dus ik heb de twee opleidingen tegelijkertijd gevolgd. De combinatie was onhandig, niemand wou met mij werken. Toch heb ik bijna 10 jaar beide samen gedaan. Professioneel dansen was heel mooi maar ook heel moeilijk. Daarna ben ik naar België gekomen. De eerste keer was in 2003. Een jaar later, in 2004 ben ik op de eerste mei effectief naar België verhuisd. In 2008 ben ik begonnen met stedenbouwkunde. Voor dit heb ik in België nog anderhalf jaar gedanst. Maar het niveau was hoog en de combinatie was moeilijk. Voor mij was het mooi geweest.

Waarom heb je gekozen om in Schaarbeek te gaan wonen?

Ik leerde in Chili een Vlaamse vrouw kennen. We woonden er al twee jaar samen toen ze me vroeg of ik mee wou naar België. Ik ging akkoord, maar ik wilde mijn ding blijven doen: dans en architectuur. Zei vertrok dus eerst en zocht een appartement, dat vond ze in Schaarbeek. We hebben daar anderhalf jaar gewoond en ik vond het super. Maar ik wilde Nederlands leren en dat ging daar moeilijk. Dus zijn we verhuisd naar Asse en later naar Koningslo. Toen gingen we uit elkaar en vond ik een appartement in Schaarbeek. Ik ging terug naar mijn oorsprong.

Hoe was je jeugd in Chili?

Chili is een land in Zuid-Amerika. Er begon in 1973 een dictatuur na een staatsgreep die de verkozen president Allende afzette. Hier vielen meer dan 3000 slachtoffers. Mijn papa was toen heel politiek actief en mijn moeder zat in haar eerste jaar aan de unief, ze was toen amper 17 jaar oud. Ze werd opgepakt, verkracht en belande drie maanden in de gevangenis. Mijn vader was gevlucht en ondergedoken. Toen ze elkaar terugzagen besloten ze een kindje te maken, dat was ik. Daarna moest mijn vader terug naar Brazilië, hij zij tegen mijn moeder: ‘ga naar mijn ouders, zij gaan je helpen het kindje te verzorgen.’ Maar in feiten hebben ze me gekidnapt.

Ik ben nooit in contact gekomen met mijn biologische moeder. Niemand vertelde me de waarheid terwijl ik bij mijn grootouders woonde. Mijn moeder wou contact met me opnemen, maar dat was onmogelijk. De heersende dictatuur maakte dat moeilijk en ze had weinig middelen. Mijn grootouders zeiden altijd: ‘Je moeder heeft ons de opdracht gegeven om voor je te zorgen.’

Chili is voor mij een land met contrasten. Zoals wijn en azijn. Je probeert een evenwicht te vinden tussen de twee aparte elementen. Soms komt de waarheid nooit naar boven omdat de twee elementen een evenwicht creëren.

Ik moest uit Chili weg door mijn eindproject. Hiervoor ontwierp ik een museum voor alle slachtoffers van de dictatuur van Pinochet. Er had nog nooit een architect in Chili dit gedaan. Ik moest voor dit eindproject ook een prof zoeken die het wou begeleiden en ondertekenen. Niemand wou dat doen. Uiteindelijk gaf één professor me carte blanche en ondertekende hij het.

Ik heb dan enorm mijn best gedaan en een boek gepubliceerd. Ik won er een prijs mee en was ook geselecteerd voor een prijs van de RIBA (Royal Institute of British Architects). Ik stond op plaats 106. Ik was al content dat ik geselecteerd was. Op dat moment wou niemand in Chili nog met me werken. En daarna ben ik naar België gekomen. Toen Ik hier mijn project toonde, kreeg ik meteen een job.

Hoe heb je je biologische moeder ontmoet?

Mijn vader is op zoek gegaan. Via via had hij gevonden dat mijn moeder in een ander stadje woonde. Hij zei tegen me: ‘Je mama leeft nog en je hebt drie halfzussen en een halfbroer.’ Ik vroeg meteen of ze me wouden leren kennen. Dat wouden ze gelukkig graag. Het begon stilletjes aan met contact met één zus, wat babbelen en veel wenen, dat gebeurde via Skype.

Daarna ging ik in 2016 op reis naar Chili met mijn ex. Toen spendeerde ik ook een paar dagen met mijn familie. De eerste ontmoeting was precies of we elkaar maar twee weken niet meer hadden gezien. Dat is een echte bloedband. Het intieme fysiek contact voelde heel warm aan. Ze waren altijd een familie, maar ineens komt de verloren zoon terug. Dat was heel raar. Het was moeilijk om de verhalen van mijn broer en zussen te horen. Onze mama was nooit honderd procent gelukkig met hen. Er was altijd een pijnlijk litteken, dat was ik. Ik was uit haar handen getrokken.

Bij mijn komst werd er werd een groot feest georganiseerd voor me. Families komen samen voor een begrafenis of een trouw. Maar hier kwamen ze samen voor mij, geen trouw of begrafenis.

Hoe was het voor jou om je kinderen op te voeden zonder rolmodel?

Ik had een eerste kind toen ik zeventien was. Toen was ik ook geen goeie vader. Ik had namelijk net een kind en moest aan de unief beginnen, we hebben dus ook nooit samengewoond. Maar hij woont nu in Parijs en we hebben een goede relatie. We hebben een band als vrienden maar ook als vader en zoon. Ik neem geen beslissingen voor hem, in de plaats daarvan toon ik hem zijn opties en leer ik hem keuzes maken en ermee te leven. Ik probeer ook met mijn dochters dat zo te doen. Maar wel met meer discipline. Soms was er wel conflict, want de mama had andere gedachten. Op die momenten was het moeilijk om als immigrant mijn plek te zoeken in Brussel. Er waren goede en slechte dagen. Ik probeer hun nu nog altijd mee te geven dat ze vrijheid hebben. Ze mogen doen wat ze willen, maar ze moeten slim zijn en afmaken wat ze beginnen.

Ik probeer zo kleine deurtjes open te doen, maar zij moeten hun eigen parcours afleggen. Voor mij was dat ook zo. Mijn grootvader werkte in een bakstenen fabriek en mijn grootmoeder schilderde in een porseleinfabriek. Architectuur, fotografie en dans, dat kwam uit mezelf. Ik denk dat iedereen potentieel heeft, je moet hun gewoon hun ding laten doen.

Ben je blij over het traject dat je hebt bewandeld?

Ja, iedereen betaalt een prijs. Zo heb ik de relatie met mijn ex die niet zo goed is gelopen. We zijn gescheiden, maar ik ben toch heel content want ik heb de kans gehad om mooie mensen te leren kennen. Ik vind dat heel fijn. Ik heb veel mooie mensen leren kennen in de danswereld in Chili of toparchitecten in Brazil. Dat maakt me heel tevreden over mijn traject.

Is Schaarbeek de plaats waar je oud wil worden?

Toen ik klein was wou ik volwassen worden, want ik wilde altijd groeien. Ik zie geen einde. Ik vind Schaarbeek nu leuk, maar ik vind Jette bijvoorbeeld ook mooi. Ik denk dat Brussel nu mijn Laboratorium is en als dat morgen ergens anders is, dan is dat zo. Dat kan ook terug Chili zijn, maar ik wil mijn kinderen bij me houden tot op een bepaalde leeftijd. Ik wil me niet vastplakken aan één bepaalde plaats.